Nie tylko rzeczywistość ma sens

Nie musisz zdejmować maski, ale by dyskutować ze mną, bym dał Ci moje słowa i opowiedział Ci o mnie. Ty musisz tylko mi coś opowiedzieć o sobie.
Często na czatach i forach daje się zauważyć fakt, ze niektórym odpowiadam mniej pilnie na zadane przez nich kwestie, a nawet czasem wręcz bezczelnie ich ignoruję.
Jeśli ktoś nie jest odsłonięty choćby trochę musi się liczyć z takową mą niekonsekwencją. Nie będę tłumaczył się ze swojego postępowania, z motywów i planów komuś, kto nie jest ze mną w narracyjnym ciągu, kto jest poza sceną, poza sztuką w której gram. Najczęściej ignoruję fabrycznie nowe pseudonimy, chyba, że zainteresują mnie szczególnie. Często przepłacamy za rzeczy fabrycznie nowe, nieużywane. Płacimy tylko dlatego, że nikt ich wcześniej nie dotykał. Nie zawsze warto. Niektóre książki z zasuszonymi ziołami wewnątrz i ołówkiem na marginesach, mają w sobie dodatkowe emocje podsycające treść. Czasem tworzą nastrój, którego nie da nam pachnąca świeżością, banknotami i drukarską farbą, sterylna nówka.
Naturalnie to rzecz umowy, bowiem większość przybiera pseudonim tylko w celu wypowiedzenia jakiejś kwestii, przez co są to tzw. pseudonimy jednorazowego użytku. Siłą logiki nie podejmuję z nimi dialogu, bowiem wiem, że znikną jutro. Zatem nie ma szans na wspólną grę. Owszem, traktuję z pewnym dystansem, by nie rzec z poczuciem wyższości pseudonimy, które nie mają duszy, wirtualne detektory nie pokazują mi w nich oznak życia.
Wiem, że powoduje to częste nieporozumienia i zawód u kogoś nierozpoznanego.
Dlatego też nie odpowiadam na zarzuty, a nawet umizgi tych pseudonimów, traktuję je jako masę socjologiczno- statystyczną.
Ja odsłaniam się na blogu, opowiadam Wam swoje historie, stąd wybaczcie, lecz rozmawiam w niejakim poczuciu zobowiązania tylko z tymi, których znam. “Znam” znaczy tu: wiem o nich to, co wiedzieć potrzebuję. Jakieś śladowe informacje z ich życia, poglądy na niektóre sprawy. Ale to kwestia chęci przecież, niektórzy są uparci i wyszukują cierpliwie informacji o mnie, chcąc wciąż więcej. Daję siebie i odpowiadam, kiedy mam na to ochotę.
Spróbuj wyobrazić sobie elektrokardiogram. Jeśli moje detektory nie odbiorą sygnałów od Ciebie, nic nie zostanie zanotowane. Zatem nie będziesz istniał w mej bibliotece wirtualnej.

Rozumiem tych, którzy chcieliby wtargnąć w moje pozawirtualne życie, zobaczyć jak wyglądam i dzięki temu mnie jakoś sklasyfikować, być może pomniejszyć procesa, by poczuć realną wyższość. Bo dajmy na to, gdybym był gruby, biedny, schorowany czy łysy i pomarszczony, to moje słowa byłyby gówno warte, a te ciężkie i ostrzej przyprawione bolałyby mniej, prawda?
Może niektórzy zastanawiają się co odczuwam, kiedy durne pawiany z fioletowymi dupami blokują mi dostęp do czatów, co myślę kiedy operatorzy kopią mnie w pokojach, okazując swą wyższość i władzę?
Otóż czuję jak to kolejny raz zatriumfowałem. Czuję się jak admirał zwycięskiej floty sikający do morza przy honorach tych wszystkich czatowo- forumowych krzykaczy. Bo w każdej chwili mogę nakazać podnieść kotwicę, temu samemu majtkowi, który właśnie napluł mi do kawy i odpłynąć. W słone i pachnące morze, zostawiając Was wszystkich z tym całym kolorowym burdelem. Możecie mi zarekwirować te nadmorskie rudery, lecz widoku morza nie umiecie mi zabrać.

Każda decyzja podjęta na straconej pozycji obraca się przeciw temu, kto ją podjął. Czasem zdarza mi się tak, że moi znajomi, współpracownicy, towarzysze na czacie stawiają mnie w pozycji, którą można nazwać „straconą”. Tak naprawdę, to sam siebie stawiam na takiej pozycji poprzez wystawione im blankiety zaufania. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie zorganizowania społeczności czatowej bez takich kredytów.
Ta swoista społeczna umowa tyczy gry, a raczej jej ogólnych ram i reguł. Miejsca, które współtworzę w sieci, czyli forum „Zawróceni w Czacie” a także obecnie pokój „Paragraf 22″ mają pewną niepisaną, acz przyjętą i zaakceptowaną regułę. Mianowicie: nie stosujemy w nich żadnych form cenzury. Bo takie są zasady, taka jest umowa.
Tak jak w większej grupie ludzi zaufanych, zaprzyjaźnionych z sobą, kładziemy portfel pełen pieniędzy i nie obawiamy się, że ktoś doń sięgnie, choć możliwość taką ma. Często nawet może to uczynić bezkarnie, bo krąg podejrzanych jest szerszy, a jego odpowiedzialność rozmywa się na kilka osób. Tak jest na forum i czacie, ktoś teoretycznie może postąpić wbrew ustalonym zasadom i zablokować jakiś login, zabanować go. Nie czyni tego z wielu powodów, na pewno wspólnym motywem jest nasza niechęć do obarczania winą pozostałych współtowarzyszy. Bo brak istnienia odpowiedzialności zbiorowej to mrzonki, istnieje ona, bo każde złamanie reguł przez jednego z członków społeczności rzuca się cieniem na pozostałych.
Zwykle w takich sytuacjach decyzje podejmuję sam, albowiem czuję się niejako obarczony imperatywem przestrzegania i uzasadniania tej liberalnej ideologii, która często trafia mnie samego rykoszetem. Kiedy otrzymuję taki cios, bo jest to cios, to wcale nie wypełnia mnie bólem radość hien i sępów, które czatują i czyhają na takie okazje. Boli mnie zawód, którego zaznałem oraz niepokój przyszłej nieufności i ostrożności, który konsekwentnie, a i obsesyjnie wtedy mnie poczyna dręczyć.
Rozumiem też doskonale padlinożerców wirtualnych, dla których jest to gratka, bowiem choćby w części pozwala pomniejszyć winy tych, którzy czynią to permanentnie, bez zmrużenia okiem. Taka drobna strzelanina w moim miasteczku, odpowiednio wyeksponowana, pozwala odwrócić uwagę od masowych i planowych eksterminacji wirtualnych w sąsiedztwie. Pomaga tym, którzy dopuścili się podobnego grzechu wcześniej, stworzyć iluzję powszechności tego zjawiska, powszechności i normalności. Może i wręcz nieuniknioności czy konieczności.

Staram się nie bagatelizować takich zjawisk, niekiedy przyjmuję dźgnięcia szpady krytyki na własny korpus, choć z punktu widzenia innych pewnie niepotrzebnie.
Sądzę, że w handlu wolnością nawet inteligentni ludzie obserwują problem i oceniają z zupełnie błędnej perspektywy. Ulegają mirażowi, że ograniczanie wolności nie tyczy ich samych, kiedy ono ich zupełnie, acz moim zdaniem pozornie, nie dotyka. Czasem odczuwają nawet coś w rodzaju Schadenfreude. A horyzont wolności pomniejsza się niepostrzeżenie. Kiedy przychodzi kolej na ich daninę, na fragment podatku z ich kawałka, oglądają się wokół i widzą, że wszyscy nagle są odwróceni. A ta swoista linia demarkacyjna była tylko złudzeniem żelaznego równoleżnika. Bo w gruncie rzeczy po drugiej stronie nie było żadnych przestrzeni dla zajęcia pozycji obronnych, czy choćby nawet szlaków dla ucieczki.

Melancholia i wilgotność deszczu są jednymi z niewielu rzeczy w otaczającej mnie rzeczywistości, które mogę nazwać mianem „obiektywnych”. Są logiczne, wytłumaczalne, poznane i można je mierzyć. Póki co, są zupełnie niewirtualne.
Życie wirtualne składa się z hipotez, które pomagają mi budować obrazy i prawa. Każdy poznany i zapamiętany pseudonim w sieci jest moim domysłem na bazie którego buduję sobie wyobrażenie kogoś. Wtedy owo żyjące gdzieś przypuszczenie nabiera kształtu i zapachu. Sam sobie je nazywam w myślach, wyobrażam. Rozmiar i trwałość tej wewnętrznej sugestii nie zależą ode mnie i czasem są one tak silne, że nawet realna konfrontacja zmienia ten już określony w mej wewnętrznej systematyce pseudonim tylko chwilowo. Potem wracam do status quo ante hipotezy pseudonimu.
W przeciwieństwie do rzeczywistości, która interesująca być nie musi, hipoteza posiada ten obowiązek.
Aby zaistniała jakakolwiek możliwość kontaktu emocjonalnego z drugim człowiekiem, musi być on u mnie zdefiniowany, skatalogowany. Miejsce przebywania pseudonimu z hipotezą w mojej kartotece jest mobilne, a czas różny, zupełnie nieproporcjonalny choćby do stopnia sympatii do kogoś. Niewiele zdefiniowanych postaci wirtualnych stanowi tam stałe pozycje, niejako wyposażenie wnętrza tej „pseodonimotece”.
Z całą resztą jest tak, że wyobrażam sobie ją jako mglistą masę postaci bez twarzy, palców, piszących kombinacje liter, które owszem, często czytam, odnoszę się do nich, ale są one wielopłciowe, wielorasowe i mają różny wiek, choć zdaję sobie sprawę z tego, że ktoś tam przecież z twarzą i rozmiarem biustu czy kołnierzyka się znajduje. Ale nie chcę i nawet nie umiem w takim wypadku wysnuwać hipotez pseudonimów, bo to byłoby dla mnie nieinteresujące. Ale i też niezbyt możliwe.
To zupełnie tak samo jak pułapka wizualizacji i subiektywne przekonanie o swej określonej przez siebie wartości i opór związany z jej wirtualną weryfikacją. Spotykam się z argumentacją kobiet typu: porozmawiaj ze mną, bo ja jestem śliczna i umiem dobrze gotować. Bądź facetami, którzy wiszą bezproduktywnie na czacie, zbierając strumienie uwielbienia od idiotek, które twierdzą, że przecież on jest przystojny i mądry tylko na czacie tego nie widać. Tak jak powalający był argument pewnego ciołka, który mi pisał kiedyś coś w stylu: może w sieci wydaje ci się, że jesteś lepszy, ale w realu nie powtórzyłbyś tych słów stojąc ze mną twarzą w twarz . Albo: w prawdziwym życiu znaczę dużo więcej od ciebie, a tu jest tylko wirtual.
Zupełnie tak, jakby zawodnicy przegranej drużyny schodząc z boiska rzucili w stronę zwycięskich przeciwników: ale my mamy od was większe penisy, a nasze żony mają jędrniejsze piersi.
Czy będziemy kupować książkę pisarza, dlatego że jest przystojny? Wiele razy słyszę tekst: tu być może nie umiem wyrazić tego, co czuję, ale w realu jestem wspaniałym człowiekiem.
W wirtualnym kontekście jesteśmy postrzegani i oceniani przez pryzmat tego, co piszemy.
Owa nieokreśloność wieku, płci czy niedocenianie przeze mnie czyichś realnych walorów rzeczywistych, wynika z prostego faktu, że kobiecie na czacie zbędna jest umiejętność gotowania, czy sporządzania lodów. Na blogu nikt nie wykorzysta swych zdolności do gry w piłkę nożną. Prostytutka podczas wykonywania czynności służbowych nie zostanie doceniona, ani gratyfikowana dodatkowo za umiejętność pieczenia wymyślnych rodzajów ciasta.
Owszem, można mi wspominać o wszelakich swoich walorach, niewidocznych w sieci, ale czy ja dam temu wiarę? No i przede wszystkim, czy zostanie to odnotowane w moim katalogu, którego formularze niestety nie ja wypełniam.

Widzę, że niewiele Was zajmują sprawy, na przykład Księstwa Liechtensteinu, gdzie wielkim krokiem zabiera nam się wolność.
No ale tak, jesteście urobieni, uformowani przez media, jako ta masa plastyczna, więc oddajecie wolność, kosztem iluzji bezpieczeństwa.
Dobra, będzie o czacie, bo widzę, że ten temat jest bardzo popularny. Wywindowaliście mi ten blog na szczyty rankingów. Tyle, że mi guzik z tego, bo jeśli będę na szczycie i napiszę o istotnych dla mnie sprawach, to pójdziecie w diabły i nie będziecie czytać. I to jest ten kruczek dwudziesty drugi całego blogowania. Im większa sieczka i mierzwa - tym wyższa frekwencja. Ad rem:

Wchodzący na kanał seks na czacie czuje się wobec administracji, świata i rodziny, w pewnym sensie przestępcą. Są to sprawy wstydliwe, każdy liczy na anonimowość.
Jeśli skorzystacie z usług taksówkarza przy dojeździe na lotnisko i ten Was oszuka, zrobicie awanturę. Ale jeśli będzie Was odwoził spod agencji towarzyskiej do domu, to już nie. Bez problemu pójdziecie do kiosku wymienić uszkodzone pismo wędkarskie, ale jakiś magazyn porno? Czy kobieta opieprzy sprzedawcę w seks shopie, że wibrator źle działa i zechce go wymienić? W warzywnym z nadpsutą marchewką czy ogórkiem problemu mieć nie będzie.
Myślę, że administracja na takich czatach nie rozumie tego mechanizmu, ale doskonale czuje go instynktownie i przyjmuje pewne przywileje i profity, wynikające z oczekiwanego, wysokiego poziomu dyskrecji przez klienta.
No bo weźmy taką sytuację: wchodzi facet na seks czat, szuka dziewczyny do cyberseksu, a administrator mu powie: zmień pseudonim, ten nie jest stosowny. No cóż, facet może zapytać, poprosić o wyjaśnienie, ale on wcale nie chce się wychylać w ogólnym oknie rozmowy. A jeśli administrator widzi jego IP, jeśli rozpoznaje go, kojarzy z innym pseudonimem, pod którym delikwent prowadzi blog o polityce i kreuje się na moralny ideał, zwalczający podłych pisowców? Wskazujący na niemoralną politykę prezydenta i obecnej opozycji? Powiem Wam: nie będzie się kłócił, choć nie złamie regulaminu czy netykiety. I będzie miał tego świadomość. Zrobi to co mu każą. Choć na blogu czy forum będzie wrzeszczał, jaki to jest wolny i otwarcie mówi o tym co złe. Jak to przedstawia swe opinie bez kompromisów.
Administratorzy seks czatów znają zachowania, przyzwyczajenia i nawyki stałych bywalców, wiedzą o nich sporo, nierzadko mają fotografie z galerii. Jak to policjanci czatowi. Więc na wielu mają tak zwanego haka. Ty mi nie podskoczysz, bo ja sporo o tobie wiem. Sam byłem świadkiem jak administrator kanału “Cyberseks” naśmiewał się z kobiety, że jest gruba i mimo że mężatka, łazi po czacie. Widział jej fotografie pewnie, może zwierzała mu się na priv? Ale on to mówił na ekranie ogólnym, w znacznym stopniu zmniejszając jej szanse na znalezienie sobie wirtualnego amanta.
Niby w takich internetowych, towarzyskich impresjach, wygląd nie ma znaczenia, no ale każda kobieta wolałaby romansować z przystojnym mężczyzną, a facet jednak uniknąć podniecania się przy rozmowie z aligatorem.
Administracja zna też typowe zachowania nowych klientów czatów. Rozpoznaje ich i wie, że łatwo wykorzystać ich naiwność.
No weźmy taki przykład. W poprzedniej notce, w komentarzach, wypowiedział się właściciel strony, na której zamieszczone są galeria i regulamin:

galeria jest prywatna, nie prowadzi jej żadna administracja pokoju, a regulamin pokoju wisi tam tylko dzięki mojej uprzejmości i tyle :-)

Zauważyliście? On jest uprzejmy, bo pozwolił na jego stronie powiesić regulamin pokoju. Link, który non stop wisi w temacie. Gdyby znajdował się na tej stronie, na której teraz piszę, miałbym tu w rankingu pierwszą pozycję, nie pisząc żadnych notek. A on czyni uprzejmość i pewnie go za to trzeba po rękach całować. Nagle okazało się, że galeria jest prywatna. Ale przecież pokój jest największym pokojem publicznym czata O2.pl. Czyli należy do firmy oferującej też inne usługi jako portal. Pocztę, komunikator, serwis gier itd.
To jak to jest? Wchodzę do restauracji, biorę menu, zamawiam kotleta, kelner przynosi mi śmierdzącego mielonego i mówi, że jak mi się nie podoba - mogę spadać. No więc udaję się do właściciela, który mi powie, że to nasza prywatna sprawa? Między mną a kelnerem?
Przecież wysyłam fotki do galerii i czytam - nachalnie wciąż reklamowany - regulamin czata O2.pl!
A teraz on powie, że to prywatne i czyni grzeczność, że pozwala łaskawie na swej stronie wstawić regulamin. Myślę, że większość z czołówki lokalnego rankingu WordPress jak i platformy Blox, z miłą chęcią zgodziłaby się, by wstawić regulamin na ich blogu. Ja bym dał w łapę, gdyby było komu, choć nie zarabiam na blogach, by umieścić tu regulamin czy ich galerię. A on robi łaskę. Też mi coś!
Ci sami wciąż sprawują tam władzę, czerpiąc z niej określone profity. Większość kobiet chce dobrze żyć z adminami, więc wyśle nagie fotki, pokaże cycki w kamerce, walnie komplementem. Relacje przypominają stosunki między szeryfem a dziewczynami z Saloonu, rodem z Dzikiego Zachodu. Choć de facto klientka seks czatu nie jest kurtyzaną, ale poczuwa się do winy.
Sam niejednokrotnie robiłem eksperymenty i na przykład oszukałem administratorów globalnych (Super Userów, zwanych przeze mnie sjuperjuzerami), zakładając pseudonim i login, łudząco przypominający pseudonim administratora. Pod pozorem jakiejś awarii czy innej mojej machlojki, naciągałem ich na uprawnienia i widziałem ile od razu kobiet wskakiwało na mój priv i pamiętam co i jak mi mówiły. W skrócie można rzec: były gotowe na wszystko.

Co do reklamy linków do notek, które tu zamieszczam to powiem tyle: możecie spokojnie podawać link na czacie, póki O2.pl oficjalnie się nie wypowie, że jako właściciel czata, uznaje stronę znajdującą się w temacie pokojów za swe oficjalne stanowisko. Zresztą mogą tak napisać czat, by nie można było wklejać linków, tak jak jest na czacie Interii czy Wirtualnej Polski. Jeśli ktoś, kto poda link do mojej wypowiedzi na tym blogu, jest spamerem, to priart (chryssalid) właściciel strony, która jest tam wklejona non stop, jest mega spamerem.
Równie dobrze ja mogę napisać regulamin i zasady pokoju na tej stronie i administracja wstawi go temacie pokoju.
Nie dajcie się nabrać na te ich galerie, fora i regulaminy. Znam tamtejsze czaty i wiem, że panuje tam prawo pięści, a dostęp do uprawnień administracyjnych mają największe głąby i dresiarze. Ludzie, którzy zdają się tam być akceptowanymi społecznie żandarmami, którzy wymagają ich klientów, naciągają ich na różne rzeczy, na przykład fotografie, zwierzenia, frekwencję na ich stronach, a w zamian nie oferują nic. Ni krztyny bezpieczeństwa.
To nie są przyzwoici żandarmi, o ile przyzwoity żandarm nie jest oksymoronem, to są zwykłe opryszki, wirtualne bandziory.

Czaty erotyczne, seks - czaty, randkowe, takie ze zdradą w podtekście. Albo takie z napalonymi, znudzonymi, seksownymi mężatkami, mysiami - pysiami, słoniami trąbalskimi i z ulotnymi, seksownymi kociakami.
Bywałem na takich wiele razy, obserwowałem je, rozmawiałem na nich. Opowiem Wam o tym nieco, bowiem Wy na pewno nie wiecie wcale nic a nic o istnieniu takich miejsc.
Generalnie rzecz biorąc, na takie czaty wchodzą kobiety znudzone, liczące na jakiś cyber romans i podjarani faceci, liczący na wrażenia, które urozmaicą im masturbację.
Trudno mi powiedzieć w jakim procencie wchodzący na takowe czaty realizują swe zamiary. Stawiam, że w niewielkim, bo istnieje tu dość spora rozbieżność interesów. Kobiety chcą ulotnych, poetycznych rozmów, adorowania, wyznań i westchnień, faceci chcą, by dziewczyny odpaliły kamerki i zaczęły ostre gadki na jakimś privie, skype. Rozmowy, które pomogłyby facetom osiągnąć zamierzony cel, korzystając z wirtualnych stymulatorów, oni chcą się realnie najzwyczajniej spuścić.
Seks czaty są też najwyżej notowanymi, jeśli chodzi o frekwencję i rotację pseudonimów, miejscami w portalach oferujących tę wirtualną formę rozmowy. Nie inaczej jest na czacie Tlenu. Nie będę dziś pisał o regulaminach, o grupach trzymających władzę w owych miejscach, o walce o tę władzę pośród administratorów, o cyberbullyingu. Tu w zasadzie mechanizmy nie różnią się od tych, które charakterystyczne są dla naszego realnego życia. Kobiety pociąga władza u mężczyzn, a faceci władzą administracyjną i banami, rekompensują sobie swe kompleksy. Zaś mało atrakcyjna kobieta, realne brzydkie kaczątko, walczy o władzę i o możliwość, choćby wirtualnego odwetu za swe matrymonialne i towarzyskie niepowodzenia i upokorzenia. Zostaje administratorem, operatorem i najczęściej jest to jej najwyższa doczesna władza, do jakiej dochodzi w swym spierdzielonym żywocie.
Tyle tytułem wstępu. Teraz napiszę o największym pokoju czatów O2, pokoju “Seks”, który posiada najwyższą frekwencję pośród czatów tego portalu. W godzinach największego trafficu, czyli pomiędzy 21.00 a 24.00, notuje on jednorazowo 300 - 400 pseudonimów na liście obecności. To 3-4 krotnie więcej, niż inne, największe kilka czatowych pokojów w analogicznym czasie.
Dyżurnym tematem tego pokoju jest link:
Od kilku lat link ten jest wyświetlany jako motto pokoju. Każdy nowy użytkownik, widzi ten temat, wchodząc, a jeśli nie widzi, to może mieć przesrane u administracji.
Ja chciałem napisać o galerii. Otóż, każdy kto zapoznaje się z regulaminem, zasadami czy po prostu chce zorientować się w zwyczajach panujących w pokoju, z pewnością trafi na galerię. Do galerii mogą mieć wgląd tylko zarejestrowani użytkownicy, co oczywiście jest ze wszech miar słuszne, bo wówczas administracja pokoju i strony ma pełną kontrolę nad wstawianymi przez użytkowników eksponatami. W regulaminie galerii czytamy:

Obowiązkiem użytkownika jest zamieszczanie tylko i wyłącznie zdjęć przedstawiających jego osobę. W przypadku niespełnienia tego wymogu, administrator galerii zastrzega sobie prawo do usunięcia konta użytkownika.

A jeśli powiedzmy 50 letnia kobieta przedstawi swoje fotografie z liceum, to będzie to wykroczeniem? A jeśli 14 latek wstawi fotkę swego stryja, to jak oni mają zamiar to zweryfikować. Zamienił stryjek cyberseks na kijek. Przecież za kilkadziesiąt lat, czyli w niedalekiej przyszłości będzie wyglądał podobnie.
No i jak administracja czata ma zamiar weryfikować te fotografie? Bo ja pamiętam takie zdarzenie, kiedy jedna z operatorek została pozbawiona uprawnień, napiętnowana, bowiem wstawiła nie swoje fotografie. Tylko skąd oni o tym wiedzieli?
Do takiego pokoju wchodzi się anonimowo, nikt tam nie przedstawia się imieniem i nazwiskiem. Z tego co mi wiadomo, cały ten seks na czatach właśnie polega na anonimowości. W przeciwnym razie pokój taki nie miałby racji bytu. Z tego co wiem, nawet moje znajome, z którymi rozmawiam na komunikatorze czy wcześniej rozmawiałem na innych czatach towarzyskich, jeśli tam wchodzą to zupełnie na innym loginie. I sądzę, że jeśli wysyłają fotografie rodzinie, znajomym, to tych samych zdjęć nie umieszczają w galerii “Seks”.

Należy również posiadać minimum jedno zdjęcie pokazujące całą twarz. Zdjęcie tego typu należy załączyć obowiązkowo podczas rejestracji.

Twarz, zupełnie jak w dowodzie osobistym. Najprawdopodobniej chodzi o to, by, jeśli galerię odwiedzą znajomi, mąż, żona, ciocia, obiekt cyber pożądań został natychmiast rozpoznany.

Tlen@seks zastrzega sobie prawo do NIEUSUWANIA kont na życzenie użytkowników. Konta usuwane są automatycznie po 3 miesiącach nieużywania konta.

Dasz babo fotkę, nakryje cię mąż, dzięki choćby uprzejmości życzliwych koleżanek w pracy, bo zapomnisz usunąć dane z przeglądarki i oni nie usuną. Zastanawiam się czy jeślibym znalazł roznegliżowaną fotografię żony w galerii, czy byłoby to argumentem w sądzie do rozwodu?
Więc sugestia administracji O2, by umieszczać podobizny z widoczną twarzą zdaje się być w tym aspekcie ze wszech miar słuszną.
Spaceruję po stronie i trafiam na Newsy:

Drodzy użytkownicy - rejestrując się w naszej galerii wyrażacie jednocześnie zgodę na udostępnienie na niej swoich zdjęć. Zgoda ta obejmuje tylko i wyłącznie stronę tlen@seks i jakakolwiek inna forma udostępniania Waszych zdjęć, jest jawnym naruszeniem Waszych praw. Niestety nie wszyscy te prawa szanują. W sieci pojawiła się strona udostępniająca skopiowane zdjęcia z naszej… Źródło: tlenseks.priart.lap.pl Autor: chryssalid

No i ktoś naruszył prawa naiwnych. Skopiował zdjęcia i wystawił gdzieś indziej. Czy administracja czata dysponuje odpowiednimi środkami by zabezpieczyć galerię przed kopiowaniem?
Wyobrażacie sobie sytuację, że deponujecie pieniądze w banku. Bank zastrzega, że pieniądze muszą być niesfałszowane, ale w żadnym razie nie jest w stanie tego zweryfikować. Bank ostrzega też, że do własnego konta nie możecie dopuszczać osób trzecich. Przy czym taka osoba trzecia, zyskując dostęp do waszego konta, ma też wgląd w konta wszystkich frajerów, którzy zdeponowali w nim swoje fotografie.
Bank ogłasza, że wasze dane zostały wykradzione i to jest wasza wina, bo ktoś był nieostrożny. Naiwniacy, którzy dali swe fotki w to dyskretne miejsce zostali wykiwani, a winę ponoszą sami. Zbiorowo.

Otóż firma, która nie jest w stanie należycie zadbać o interesy klientów, nie powinna w żadnym razie oferować usług. A administracja czatów O2.pl chciała zbudować galerię na uczciwości i prawdomówności ludzi bywających na czatach. I jeśli cała sprawa się rypła, upadło przedsięwzięcie, które przecież z góry skazane było na fiasko, to teraz inicjator - właściciel galerii mówi: trudno, okazaliście się nieuczciwi, więc galerię upubliczniono.

Jeśli ktoś włamie się do banku, sfotografuje konta klientów, upubliczni je, winę ponosi bank, że nie stworzył stosownych zabezpieczeń. Żadna firma nie może takim faktem obciążać wyrolowanych klientów. A na pewno powinna zostać zlikwidowana i zaprzestać działalności. Ale oczywiście administracja czatów Tlenu może sobie pozwalać na takie bankructwa i przekręty, bo przecież winni są nie oni, a nieuczciwi użytkownicy galerii. Temat w pokoju z linkiem, jak i galeria, kusząca następnych głupich, którzy podadzą tam swoje fotografie z wyraźnie widoczną twarzą, jak i takie, które przedstawiają tylko i wyłącznie jego osobę (cyt regulamin galerii).
Oczywiście czat jest pełen idiotek, frajerów oraz cwaniaczków, którzy zostają administratorami, mają monopol na tworzenie galerii, eksponowanie tematów, tych jedynie słusznych, rzecz jasna.
Nie wiem, gdzie jeszcze pojawiła się ta galeria. Znalazłem proszę bardzo.
Nie będę tu pisał, przestrzegał, bo nic to nie da. Powiem tylko tyle, że w wirtualną przestrzeń dajemy tyle siebie, na ile sami zdecydujemy. Nie liczcie na dyskrecję i nie ufajcie nieznajomym, naciągającym was na dane osobowe, fotografie. Szczególnie jeśli tymi nieznajomymi są administratorzy czatów O2.pl. Bo to są wyjątkowe kanalie.