Nie tylko rzeczywistość ma sens

Szkoda mi fajnych tekstów, które nigdy nie powstały. Ale jeszcze bardziej byłoby mi żal oddawać je blogoprzestrzeni. Ot tak za friko, moje cenne myśli, wrażenia, emocje. Wystarczyłoby jednoosobowe audytorium, lecz problem w tym, że dziś takiego nie mam. Ostatnie uszy i serca zawiodły mnie jako audytorium. Ja zaś starałem mocno i intensywnie zajmować się życiem w realnym świecie, nie zaś umieraniem w sieci i jego raportowaniem.
Owszem był taki czas, gdy pisanie tu i tam, i gdzieś w pobliżu, były dla mnie cholernie przyjemne. No, może wówczas sama rozmowa o blogopisaniu była przyjemniejsza od pisania bloga.
Były i terapie, i lustra, wspólne zabawy, emocje, wygnania, dziś już nie mam do tego serca. Któryś za znanych pisarzy, nie pomnę który, powiedział do początkującego literata z ambicjami coś mniej więcej tak: Jeśli nie musisz pisać, nie pisz. Stąd, gdy blogowanie nie stanowi jakiejś wewnętrznej konieczności, imperatywu, nie ma co oddawać się temu zajęciu, mieszczącemu się w wenezuelskim określeniu obciachu, niczym latynoamerykańska opera mydlana, casas pavosas.

Kiedyś, dawno już temu jedna z moich czytelniczek z nadwagą, prosiła mnie, bym coś tu napisał. Tak à propos, czy są tu jakieś czytelniczki bez nadwagi? Stąd piszę dla niej, choć w zasadzie nic do napisania nie mam. Te teksty mnożą się i przeplatają, powtarzają. Niczym lustra i seks, które powiększają liczbę ludzi.

Piszę już w sieci pewnie z siedem lat, to bardzo dużo, ale patrząc z innej perspektywy do zaledwie siedem procent ze stu lat Macondo. Ale dziś nie mam zapalczywości pułkownika Aureliano Buendii. Odkryłem zaś, że mam to, za co on walczył całe życie: dumę. Nie wiem tylko czy ona każe mi pisać, czy też zamilknąć.

Spotkałem pewnego znajomego, kiedy byłem nad morzem. Naszym pięknym przedsezonowym Bałtykiem. Nie udało się go zabrać Niemcom naszym królom, od Jagiełły począwszy. Dopiero Stalin nam go ofiarował, ukradłszy go uprzednio Niemcom.
Márquezowski generał, patriarcha i dyktator sprzedałby wszystko i wszystkich, ale nigdy nie dał Jankesom prawa do korzystania z zasobów morza, za nic nie chciał oddać nikomu widoku na swoje morze.

Skoro jestem przy jesieniach, niekoniecznie patriarchów, to zapytałem tego znajomego, będącego po pięćdziesiątce: Powiedz mi jak to jest z seksem w Twoim wieku? Czy ty w ogóle jeszcze możesz?
Odpowiedział: Mogę, ale mi się już nie chce.

Zastanawiam się, czy ze mną będzie tak samo. Mnie się już, prawdę powiedziawszy, od skończonej czterdziestki nie chce.
I tak jest z moim blogowaniem. Owszem, mogę pisać teksty, pełne błyskotliwych puent, frapujące i finezyjne wiersze. Teksty ostre jak grunwaldzkie dwa miecze, sprzedawać myśli i słowa, których nie można kupić. Mam w sobie masę umysłowej dynamiki, świeżego i wnikliwego spojrzenia na świat. Mogę pisać uroczyście i pięknie, mogę też mieć każdą kobietę czytającą ten blog. Mogę, ale mi się nie chce.

Pojawiły sie upały i stwierdziłem że montaż klimatyzacji staje się dobrym pomysłem a same przejmowanie się czy klimatyzacja jest zdrowa w momencie 30 stopnii schodzi na drugi plan. Dlatego też zdecydowałem się na montaż klimatyzacji w jednej z bardziej zaufanych firm w Krakowie.

Genezą bądź też pretekstem do powstania tego bloga były moje dawne czatowe igraszki. Może raczej „czacie” igraszki. Potem były fora, blogi, któreśmy razem z różnymi ludźmi prowadzili. Funkcjonowały tam wręcz schematy i algorytmy rodem z polityki. Były i koalicje, i opozycje. Rozpadało się to wszystko, budziło potem od nowa. Pewnie nadal trwa, tyle że bez mojego akcesu. Bo u mnie niewiele potem zostało, parę blizn, poczucie zmarnowanego czasu, no i żal bezsilny za tym utraconym czasem. Nieliczne blizny po zagojonych, płytkich ranach to nie problem. Nie osłodzą tego jakieś wspomnienia, pozostałe resztki amuletów czatowych.

Czaty i fora towarzyskie to miejsca dla ludzi gorszej kategorii, odpadowej kasty. Wiszą tam i plotą ludzie z ostatnich sfer społecznych. Taki zapewne jestem i ja, choć moja perspektywa zaprzecza temu. Mam świadomość jej subiektywności.
Te moje walki z administracjami i bufonami z władzą, co dziś dopiero dostrzegam, były zupełnie niecelowe. Herszt więzienny, pozostanie nadal więźniem, a dusza towarzystwa w szpitalu psychiatrycznym – biednym świrkiem. Król śmietnika – śmieciarzem, etc.
Dziś wstydzę się tych wszystkich notatek, w których wyśmiewałem administracje, biednych straconych karierowiczów, którzy rekompensowali sobie poniżenia i udręki dnia codziennego władzą na forach i czatach w sieci. Oni nie są, nigdy nie byli, ani nie będą w mej sferze. Budowanie na tym towarzystwa i społeczności było nikczemne. Choć, mówi się, że pecunia non olet, a nawet w innym, następnym, potomnym języku: il fine giustifica i mezzi; to jednak było to małe, a przecież pieniędzy tam nie było, ani też żadnych celów strategicznych.
Część z tych ludzi, moich antagonistów, pozostanie tam do końca swojego zasranego życia, tropiąc trolli, spamerów, emerytowanych, niedoszłych gangsterów z chorobą Parkinsona i stojących nad grobem z Monsieur Alzheimerem, zwiędłych pedofilów. Żal i współczucie byłyby adekwatnymi uczuciami wobec tego internetowego robactwa.

Wspominałem kiedyś o blogopisaczach, reklamujących się jako bezkompromisowi i kontrowersyjni (Bekony), budujących swą popularność i ściągających na swe blogi googlowy chłam nędznymi frazami. Odkrywają oni prawdy, które już starożytni mieli w jednym paluszku, mądrości rodem sąsiadek w papilotach i szlafroczkach, klepiących o serialach, polityce dla ludu i powodziach medialnych. Choć postronny i w miarę inteligentny obserwator, z przyzwoitą maturą widzi, że w treściach tych bezkompromisowych i kontrowersyjnych tyle szoku i perspektywy odkrywania, co brudu za paznokciami u stóp nagiej modelki z Playboya.

Wstyd mi za pewne rzeczy, ale niech te notki tu zostaną, niczym ukarany za gwałt penis, śliski i z odsuniętym napletkiem. Kusi mnie by skorelować kontrowersyjność i bezkompromisowość z ilością banów, wykreślonych wpisów albo też skasowanych przez garbatą i koślawą administrację blogów i forów. Ale nie uczynię tego, bo znów wpadłbym w rollercoaster taniej popularności. Sławy co mi żywemu na nic, jeno czoło zdobi. A nie zostanie po mnie żadna siła fatalna i nikogo w anioła nie przerobi. A pomyśleć, że u początku moich internetowych podróży, wiele kobiet wyobrażałem sobie jako anioły właśnie, stąpające bosymi stopami po trawach i piaskach wirtualnego świata. Zwiewnie i z wdziękiem. Dziś już wiem, że to hipopotamy z hubą na stopach. Ich waginy, niczym paszcze krokodyla, łykają każdą okazję.

No i może na koniec jedna – niczym placebo – pastylka optymizmu; sam kiedyś taki byłem, pewnie nadal jestem, choć już tego nie widzę. Taką samotną dupą wołową, szukającą innej, bratniej, żeglującej po oceanach Internetu dupy. Tych wodach ostatniej kategorii, za którymi naprawdę nic już nie ma.

To już jest moja blogowa faza post – plateau. Nawet nie zaglądam na inne blogi, żadne fora ni czaty. W statystykach widzę jakieś tam wizyty, pewnie zbłąkane owieczki z Google Image Indonesia. Gdy tak patrzę wstecz, hen za siebie, w tamte lata co minęły, to najbardziej mi żal bezpowrotnie straconego czasu. Kolorowych forów i czacików na druciku mi nie żal.
Blog jako terapia na lęk i różne fobie? Poszukiwanie frajerów do wysłuchania mojego biadolenia? A jeśli okazuje się, że wystarcza mi w zupełności takie jednoosobowe audytorium?
Patrzę na notki wstecz, rzadko i pobieżnie to czynię, ogarnia mnie coś na kształt zażenowania, poczucia obciachu. Że też ja takimi idiotyzmami się zajmowałem! Traciłem czas na czytanie jakichś blogowych wypocin, tworzonych przez niedowartościowanych i samotnych biednych, sieciowych żuczków. Urzekające i frapujące historie innych, serialowe ględzenie, stały się nagle bezwartościowe. Ale pisał będę, choć nie mam zamiaru zakładać kont na naszych szkołach, twitterach czy facebookach, choć widzę ostrą ingerencję różnych serwisów w blogoprzestrzeń.

Czy blog sprawdza się jako terapia, jako koncepcja na podniesienie swego ego? Owszem, ale trzeba w to wierzyć, bo jeśli wierzymy – nawet w istnienie krasnoludków – one istnieją. Choć wygląda mi to jakby na efekt placebo. Nawet witamina C może mieć właściwości nasenne, jeśli łykamy ją myśląc, że to tabletka uspakajająca.
Takie pisanie – jak moje – o wszystkim i o niczym, bez planu i strategii, nie ma sensu, ani miejsca w blogoprzestrzeni. Rację istnienia mają solidne, rozsądne i rozumnie prowadzone blogi tematyczne typu poradniki, na konkretny temat, pisane cyklicznie i sumiennie. Za komentarze, na przykład politycznym, musi kryć się nazwisko albo – w wypadku pseudonimu – solidna i sprawdzona firma.

W sumie wychodzi na to, że będę pisał, bo pisać nie powinienem. Wskazują na to mój obecny stan psychiczny oraz me współrzędne blogowe. Chciałbym jednak siebie jakoś zobowiązać do pisania, nie wiem dlaczego, czuję to instynktownie. Zdyscyplinować się, uregulować.
Może bardziej chcę zapisać tu moje fazy (fazy procesowe), zupełnie dla siebie, bez szukania poklasków i uznania. Ale czy ja do tego kiedyś wrócę? Dziesiątki, setki zdjęć, przedmiotów, które gdzieś tam się błąkają po domu, gdy o nich myślę, zawsze mówię sobie: kiedyś tam zajrzę. Setki historii mącących mój umysł, które zamierzam kiedyś opowiedzieć. Kiedyś. Jeśli do tego dojrzeję, ale wątpię. że nastąpi to przed moją śmiercią.

Kończąc tę nudną i nijaką notkę, sądzę, że będzie ona preludium dla wskrzeszenia tego miejsca. Kiedyś może będzie. Kiedyś.