Nie tylko rzeczywistość ma sens

Sobota to najbardziej parszywy dzień dla blogów. Często o tym wspominam, statystyki opadają jak smętne penisy, a komentatorzy śpią albo piją gdzieś z tęsknoty za blogoprzestrzenią, obmyślając kolejne finezyjne i zwrotne komentarzyki. Dzięki czemu unikamy ich bzdurnych, nic nieznaczących uwag.

Z imprezy Onetu, nagradzającej najlepsze blogi w Polsce, wróciłem na tarczy, ale byłem tak nawalony, że nawet było mi wygodnie i wszystko jedno.
Trzeba przyznać, że cała ta Gala to całkiem fajna impreza, miałem okazję napić się za darmochę dobrego włoskiego vino da tavola i zobaczyć z bliska, pogadać nawet z ludźmi, których zwykliście byli oglądać w telewizji. Jedzenie też mieli dobre, ale ze mnie kiepski pieczeniarz, stąd nie nawpierdzielałem się nadto. Kiedy zaczynam być głodny, impreza zazwyczaj chyli się ku końcowi.
Organizacja imprezy wspaniała, choć ten klub, którego w Warszawie nikt nie znał, oferował gównianą muzykę. Ale ten cały di dżej miał to w dupie, jemu się podobało.

Nie wypowiem się o nominowanych i nagrodzonych blogach, bo po prostu żadnego z nich nie znam. Ani jednego nie czytałem. Pretensji ani nadziei na nagrodę nie miałem, bo sami wiecie, dla tego bloga, sama nominacja w kategorii Kultura, jest już lekkim nieporozumieniem. Zresztą w każdej innej byłaby tym samym.
Mało znam blogosferę, tu wszystko wciąż się zmienia, a ja blogów nie czytam. Kiedyś, owszem, sporo czytałem, ale chyba nadeszła faza nasycenia, plateau. Stąd moje notatki, z powodu braku stosownych wzorców, mogą być całkiem nieblogowe. Nie uczestniczę w żadnych serwisach społecznościowych, nie mam konta na żadnym Twitterze, Naszej Klasie czy Facebooku. Nie komentuję innych blogów. Konto bankowe w zupełności zaspakaja moje potrzeby.

Z tego miejsca chciałbym serdecznie podziękować organizatorom imprezy – Onetowi i jego ekipie – za zaproszenie i zafundowanie mi ekskursji do Warszawy. Ostatni raz miałem okazję być w stolicy na wycieczce szkolnej w podstawówce.
Zobaczyłem z bliska wielki świat ludzi mediów, blogerów, kręciły się koło mnie prześliczne hostessy z nadwagą. Fotki, plotki, blogaski i wzruszające przemowy nagrodzonych.
Cieszę się, że zaliczyłem ten etap, a Etap notabene nazywał się też najparszywszy hotel w Warszawie, który nieopatrznie zafundował mi Onet. Nigdy więcej, to nie hotel a zwykła melina.

Jak wspominałem, o nagrodzonych blogach nic nie napiszę, bo ich nie znam wcale, szkoda mi czasu na blogoczytanie, jeszcze mam tyle zaległości w czytaniu, że życia mi nie starczy, a wzrok też z wolna starczy. I nie sterczy też.

Ale cieszę się, że pojechałem do tego legendarnego miasta, znanego mi ostatnio tylko z telewizji. Do miasta najgorszych – spadkobierców carskich stójkowych i kapusiów z czasów zaborów – policjantów w Europie. Miasta ustawionych i pazernych fam, i nadziei, które żyją jak roboty w wirze z marzeniami. Miasta nędznych seriali, karier i złodziei samochodów.
Jestem szczęśliwy, że moje życie spędzam sennie w bezpiecznej, stabilnej i szanującej człowieka części Polski. Nie budujcie nam autostrad ni szlaków kolejowych z naszej cesarsko – królewskiej idylli do stolicy. Boże i martwy majestacie Franciszka Józefa, chrońcie mnie przed Warszawą. Obym tam nigdy więcej nie zawitał.

Miejsca, do których wracałem w sumie dzięki przeprowadzką w firmie Przeprowadzki Achilles jak samotny, zbłąkany kuter bez świateł.

Po analizie mojego stylu blogowego, takiej czynionej z perspektywy, dystansu, doszedłem do wniosku, że nie dbam o moich czytelników, nie dopieszczam ich, choćby w komentarzach. To feler, jakby powiedział seler, a co na to burak?
Taka blogowa społeczność to ważna i cenna rzecz dla blogopisacza. Acz określenie „społeczność”, wobec nietrwałości takich relacji oraz pewnej przestrzeni dzielącej człowieka od pseudonimu, zdaje się być tu nadużytym. Zupełnie jak wspominane kiedyś przeze mnie i częstokroć przywoływane „wirtualne pobliże”, choć, jak dotychczas, nie stwierdzono w sieci istnienia jakiegokolwiek pobliża.
Pewnie, że mam swoje doświadczenie forumowe i – na przykład – nie wtrącam się w pogawędki, nie blokuję nikogo, nie cenzuruję. Choć to ostatnie bywa w oczach administratorów serwisów działaniem wręcz nieodpowiedzialnym, niepożądanym.
Do tego wszystkiego ostatnio wcale nie odwdzięczam się komentującym rewizytami na ich blogach. Nie drapię ich po plecach, choć oni mnie drapią. Inna rzecz, że te ciotki w przetartych szlafroczkach, papilotach i bamboszkach, czytające mnie przy jakiejś ohydnej kawie, co tu czasem pisują, blogasków nie posiadają, a jeśli jakieś mają, nic o tym nie wiem.
Moje wielbicielki, siusiary z kolczykami w pępkach i diabli wiedzą gdzie jeszcze, darzą mnie zapewne swoistym afektem, atencją podobną do uczucia gimnazjalistki do lokalnego wikarego czy nauczyciela biologii. Gminne piękności z nadwagą i powiatowe intelektualistki, jakby zupełnie nie miały świadomości, że mógłbym być ojcem niejednej. Bóg jeden wie cóż one sobie wyobrażają, wpatrzone w moje smętne i podarte opowieści. Może robi im się mokro, gdy do nich zagadam? Miło i przyjemnie gdzieś pomiędzy tłustą, cellulitową dupcią, a obiciem fotela?

Nie mam najlepszego mniemania o moich czytelnikach, nie rozumiem jak można tracić czas na blogi, kiedy tyle ciekawych rzeczy wokół nas. Mam też świadomość, że to nie moja wyjątkowość i finezja was przyciąga. Choć te me atuty są bezsprzeczne ogólnie znane. Szukacie towarzystwa, żeby zabić nudne, biurowe godziny, łapiecie każdą, choćby iluzoryczną, okazję, by poczuć czyjąś bliskość, atencję. Łudzić się, że ktoś was wysłucha, doceni, zainteresuje się, dostrzeże. Może powinienem zająć się bardziej wami, dopieścić, wyjść naprzeciw waszym oczekiwaniom, a nawet wymaganiom? Niestety, mam mało czasu, tak mało. I do tego nie lubię pisać czy mówić o tym, że nie mam czasu, bo to właśnie zajmuje dużo czasu.
Całą sprawę komplikuje również to, że wirtualne impresje udają w tej chwili blog zajmujący się szeroko pojętą kulturą. Choć wtajemniczeni wiedzą, że to mistyfikacja, uśmiechają się do lusterka espresso ze świadomością, że oni wiedzą, a tamci nie.

Márquez zawsze twierdził, że widział całą masę niezgorszych filmów zrobionych na kanwie słabych powieści, ale żadnej porządnie sfilmowanej adaptacji dobrej książki. Gdyby to przenieść w świat blogoprzestrzeni, napisałbym tak: Nie da się wyblogować czy opisać ciekawego życia, choćby z tej przyczyny, że nie czuje się takiej potrzeby, a pisanie bloga nie jest najlepszym fragmentem istnienia. Można jednak pisać fajny blog, mając nudne i pospolite życie.

Co do tezy Gabriela Garcii, nie do końca się z nią zgadzam, w opozycji postawię choćby Lot nad kukułczym gniazdem Kena Keseya czy Konopielkę Redlińskiego ze wspominanym ostatnio Krzysztofem Majchrzakiem. Jeśli zaś chodzi o moje stwierdzenia, zgadzam się z nimi bezapelacyjnie. Czytelnicy tworzą sobie obrazy, kadry z niesamowitego i nieprzeciętnego życia blogopisacza. Dzięki temu tacy jak ja mogą się wyróżniać swoją wybitną przeciętnością. Przy czym na mnie już taka terapia nie działa, pochwały komentujących, głaskania, komplementy via Internet nie podnoszą mi ego, nie koją kompleksów i nie leczą lęków. Przeszedłem na inne, twardsze, narkotyki.

Pamiętam taką scenę z filmu „Pulp Ficion” Tarantino, w której Vincent dziwiąc się wielu zwyczajom europejskim, nie może pojąc faktu, że w paryskim McDonald’s można napić się piwa. Ale już szczytem nieporozumienia wydaje mu się, że w holenderskich kinach podają piwo i to w dodatku nie w amerykańskim, papierowym szajsie, a w szklankach. Jak w ogóle można pić piwo inaczej, zapytałbym. Są to dane z lat dziewięćdziesiątych, dziś nie wolno już prawie nigdzie ani pić, ani palić, nawet drapać się po jajkach. Dobrze, że w naszym sejmie mamy jeszcze tego Papilota, co to dorobił się na winkach musujących do zrywania lampucer na wiejskich dyskotekach. I gorzkiej żołądkowej, którą upija się Janusz Gajos w Pilchowym, wigilijnym „Żółtym szaliku”. Teraz jest kimś, więc może będzie można pić, przeforsuje to jakoś… Kto wie? Tylko z kim i po co pić? W kinie w Popielawach nie było piwa, ale mogłoby spokojnie być, nikomu by nie przeszkadzało. Nie nalewano piwa w kinie Paradiso u Tornatore. Proboszcz z tego sycylijskiego zadupia pewnie nie protestowałby. Ale podczas spektaklu wszyscy byli pogrążeni w tym magicznym lustrze. Nikt nie myślał o piwie. Włosi nie piją piwa prawie wcale. No właśnie, czy wielkie kino powinno podawać piwo, czy ma być odświętne, wyjątkowe, hermetyczne, wręcz niedostępne. Kultura w ogóle opancerzona szkłem jak blask la Giocondy? Polewać dla kultury czy nie polewać, oto jest pytanie!

Fryderyka z „Pornografii” czy Kaziuka z „Konopielki” nikomu prezentować nie trzeba. Nie umiem znaleźć stosownego porównania… Clint Eastwood polskiego kina? A może bardziej – potrafiący zagrać nie tylko wszystkich, ale i wszystko Polański – Depardieu? Na pewno fizycznie są podobni, mocni, pewni siebie a jednak zgubieni i poza nawiasem. Samotni, piją, jak Rick w Casablance, ale nigdy się nie upijają. No, może ciut na smutno, jak Rosjanie.

Dobry Żywiec wołowy i ten w szklankach nie jest zły. Kiedy pijałem piwo hektolitrami, sięgałem po tę markę, choć zawsze staram się, z wielu względów pić lokalne browarowe wyroby. Nawet troszkę kasy na akcjach firmy zarobiłem, oczywiście nie tyle co Pan Papilot. W innym razie zostałbym dziś – jak każdy nieudacznik, leń i facet do niczego – politykiem.

Fryderyk z Pornografii puszcza łódeczkę (łódka Bolsa czy jak?). Podobny do Gerarda Depardieu, n’est – ce pas? Ten nos i to drapieżne, okocie spojrzenie konkurencji z Carlsberga.
Nie mam wątpliwości, że aktor wielkiej klasy, niestety niewykorzystany w naszym kinie, może robić wszystko i nikt mu nic nie może nakazywać. Bez żadnego „ale” i bez złośliwych i perspektyw. Bezsprzecznie.
Wiadomo, żywiec wieprzowy drożeje, a coś trzeba jeść. Tyle, że wydaje mi się, iż Majchrzak, o ile będzie miał fart, to najlepsze przed nim. I może, tak jak Eastwood, który przecież zaczynał od spaghetti z koniną (w całej masie włoskich restauracji na północy stek z konia jest w menu), dojrzeje do czegoś, do kompromisu. Mało go w kinie. Choć czy byłby tak dobry jeśliby grał w każdym filmie jak Linda?

Pytanie można też postawić przewrotnie. Czy koncerny, które nie wiedzą co robić z nadwyżkami pieniędzy, w taki oto sposób nie finansują kultury w ogóle? Może one właśnie marnują pieniądze na kampanie reklamowe, z których niewiele będą mieć, a w świecie filmu będzie wrzeć i bulgotać, jak kraterze wulkanu. I pojawią się zmarnowane pieniądze, pędzące ku dalszemu zatraceniu. Za gażę z reklamy Krzysztof Majchrzak wyjedzie do Las Vegas, gdzie zapije się na śmierć. Przedtem, zanim nastąpi to najlepsze co przed nim, pozna kobietę swojego życia, po przejściach. Najlepiej prostytutkę. I dowiemy się czego chcemy, choć najgorsze w tym wszystkim jest to, że my nie wiemy, co chcemy wiedzieć. Podpowiadają nam to reklamy, uczy nas literatura, zachwycają, w swym kształtowaniu nas i naszym dorastaniu, kino i teatr.
Ostatni spektakl czy seans filmowy jest przed nami i ja nie chcę wiedzieć co będzie potem. Dokąd dopłynie ta papierowa łódeczka Kaziuka. W moim papierowym, chłopięcym życiu porty były zawsze najważniejsze.

Widzę, że podniecacie się jakimś moim starym tekstem o nieseksownych mężatkach na czacie, a tu przecież chodzi głównie o to, Mili Państwo, że ja startuję w Konkursie i to w sekcji „Kultura”.
Żeby więc było seksi i kulturalnie to wspomnę o filmie „Elegia” Isabel Coixet. Bo film ten mnie zachwycił, choć być może zachwycać jednak nie powinien. „Konającego zwierzęcia” nie czytałem, ale znam parę pozycji Philipa Rotha i on mnie zupełnie nie zachwyca. Źle się go czyta; jest ciężki, rozwlekły i po prostu nudny.
Dawno temu nakręcono film na podstawie jego powieści „Kompleks Portnoya” i tu faktycznie ekranizacja była tak nędzna, że chyba gorsza od filmowej adaptacji „Paragrafu 22″ Hellera. A bardziej książki i pomysłu schrzanić się już nie da.

Pisałem niegdyś o kiepskich książkach i doskonałych filmach zrobionych na ich podstawie. Dla mnie takim klasycznym przykładem jest „Angielski pacjent”, rewelacyjny film Anthony’ego Minghelli. Książka Michaela Ondaatje (jak to czytać do diaska!?) to gniot.

Ale miało być o seksie i kulturze. Otóż, bohater „Elegii”, profesor Kepesh, grany przez Bena Kingsleya, podrywa młodą i piękną Consuelę (w tej roli Penelope Cruz) właśnie na swoją wiedzę w dziedzinie kultury. Podrywa ją i zaciąga do łóżka, choć sam nie jest ani młody, ani piękny.
Cóż robi?

Pokazuje jej obraz „Mai ubranej” Goi i mówi, że Kubanka jest do niej podobna. Wcześniej widać, jak paluszek mu się ześlizguje i miga nam przed oczyma rozebrana Maja. O majach to ja bodajże pisałem, a było tam o Goi i chodziło o rozstrzeliwania majowe.

W każdym razie, trzasnął dziewczynie pewnie o 40 lat młodszej od siebie komplement, zabrał do teatru, pokazał jakieś fotki i zagrał na pianinie. I kubańska Maja została rozebrana.
Aha, wcześniej zaimponował jej oryginałem listu Kafki do Mileny. Ale ja jako Proces powiadam Wam, że to nie było kluczowe ani wcale rozstrzygające.

Kiedy w filmie były sceny łóżkowe, zastanawiałem się czy facet zażywał jakąś viagrę albo co, bo chyba w tym wieku już nie miewa się spontanicznych erekcji, nieprawdaż?

Wniosek nasuwa się prosty: warto zajmować się kulturą, opłaca się wiedzieć co jest grane, bo najzwyczajniej na takie „tricki kulturalne” można wyrwać i zaliczyć fajną laskę. Jasne, że na kasę jest łatwiej, pewniej i szybciej, ale na taką kulturalną wędkę o wiele przyjemniej. I bardziej sportowo.
Piszę tu o koneserach i kobietach mniej osiągalnych, bo czatowe mężatki możecie wyrywać na byle co, wystarczy lektura pism kobiecych. Inna rzecz, że te krokodyle pchają się same do facetów i opędzić się od nich nie można.

Jest też jeden znamienny motyw w tym filmie. Przyjaciel Davida Kepesha, Gerorge, mówi mu, że piękne kobiety – takie jak Consuela – są niewidzialne, że widzimy w nich otoczkę piękna, że nie potrafimy na nie spojrzeć, bo to piękno nas paraliżuje. George’a gra Dennis Hopper, wielki Easy Rider historii kina.
I powiem Wam, że to jest prawda, piękną kobietę dużo łatwiej zdobyć, niż nam się zdaje. To onieśmielenie i ten paraliż powodują uciążliwy dystans dla obojga.
Kiedyś opowiem tu moją elegię, ale to jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz.