Nie tylko rzeczywistość ma sens

Powiem wprost i krótko. Nie mam czasu na blogowanie, w moim życiu dzieje się teraz tyle rzeczy, że sypiam po cztery godziny dziennie, a sterta spraw niezałatwionych rośnie. Gdyby się jednak okazało, że ten czas jakoś by się znalazł, to zasadniczym problemem jest u mnie brak muzy, czyli kobiety, jednoosobowego audytorium, dla której mógłbym pisać. Nie preferuję zdecydowanie żadnych audytoriów z nadwagą. Ani obietnic bez realnego i fizycznego (sic!) pokrycia. Muza musi być realna i pachnąca. Żadnych wirtualnych gadżetów i telenowel, romansów i podchodów. Jako ceniący siebie i swój czas artysta blogowy potrzebuję zaliczki. Czyli, jeszcze prościej: nie ma seksu z wielbiącą mnie czytelniczką, skłonną do poświęceń, nie ma notek. Muza ma być jak George Sand dla tego co to miał żelazową wolę do tych mazurków. Kiedy będzie ta jedna i jedyna z dziewięciu, ewentualnie ta sylwetka dziesiątej, to ja wam tu kurwa wszystko napiszę. Wzruszę was moją poezją, wyśpiewam notki do porannych kawek i pantofelków, wycisnę z was łzy i rozśmieszę tak, że krokodyle zaleje, a szczęki, mostki i protezy zawibrują niebezpieczne. Dajcie mi tylko muzę, a poruszę wasze serca.

Zakupy, a już najbardziej te odzieżowo – galanteryjne, to dla mnie droga przez mękę. Dlatego staram się ten bolesny czas skracać do minimum. Wpadam, przymierzam i płacę.
Jutro mam imprezę, otwarcie galerii handlowej, więc trzeba jakoś – choćby byle jak, ale – wyglądać. To galeria Aura w Mielcu. Nie pasuję do takiego towarzystwa, ale to przyjaciel ze studiów otwiera mi pod nosem to centrum. Twierdzi, że dla mnie, bo w odległości jakiegoś ćwierć kilometra ode mnie. Ale czy powyżej miliona euro na koncie można się z kimś jeszcze przyjaźnić? Czy ja, golas, nie jestem nadto krótki na takie relacje? Czy bogactwo nie wyklucza przyjaźni i miast przyjaciół, ma się tylko zakładników? No dobra, zaprosił, idę.
Z butami poszło szybko, kupiłem trzy pary, dostałem rabat, bo kierowniczka sklepu to rodzina właściciela sieci, mojego kumpla,  więc dostałaby zjebkę za niedopieszczenie mnie.
Za pięć szósta wpadłem do sklepu z dżinsami. Jestem mały i gruby, więc trudno dopasować na mnie cokolwiek. Były tylko, w moim rozmiarze wranglery, ale na guziki. Czasem zdarza mi się nie zapiąć zamka, a guziki to już wyższa szkoła jazdy. Wziąłem jeszcze jakąś koszulę i zażądałem rabatu. Jak zwykle, sprzedawczyni stwierdziła, że takie sprawy tylko z kierowniczką, której, rzecz jasna aktualnie nie ma.
– No to niech pani zadzwoni – mówię.
Dziewczyna powiedziała mi, że ma 22 lata, stąd uznałem za stosowne zapytać ją, jakie spodnie woli rozpinać u facetów. No wiecie w sensie, co jest bardziej seksi. Przyznam, że do tego, do czego głownie używam rozporka, wygodniejszy jest zamek.
Rabatu nie dostałem i jakoś zrobiło się kwadrans po szóstej i zjawiła się koleżanka sprzedawczyni, sugerując jej i mnie, że bardzo się spieszą. A ta druga, co weszła, wyglądała dosłownie jak Kleopatra. Przysięgam, wykapana, świętej pamięci, Liz Taylor z głośnego filmu Josepha Mankiewicza. No dobra, trochę brzydsza. Okay, dużo brzydsza, ale ta fryzura, strój. Przez chwilę znalazłem się w kinie albo nawet w Starożytnym Rzymie. Mówię do niej:
– Wygląda pani jak Kleopatra!
Mówię tak częściowo po to by ją udobruchać. Ona patrzy na mnie podejrzliwie, a ja:
– No wie pani,  ulubienica Cezara. Nie wie pani o co chodzi?
– Nie.
– No jak to? Gajusz Julisz Cezar, veni vidi vici, alea iacta est. Kleopatra, Królowa Egiptu.
A ona:
– Nie znam, ja nie jestem stąd.
Opadła mi moja, niedawno roztrzaskana w barze Ambasada na Niepodległości 5, szczęka. Myślałem, że ona właśnie stylizuje się na Kleopatrę!
Zapłaciłem i wyszedłem. Było dwadzieścia jeden minut po szóstej, a powietrze na zewnątrz ciężkie i duszne. Poczułem się strasznie stary i samotny. Pewnie tak samotny jak któregoś wieczoru w tym samym (chyba teraz gejowskim barze Ambasada), gdy z radia płynął kawałek z płyty zespołu Yes 90125 – Owner of a Lonely Heart. Było z 15 osób. Powiedziałem, że stawiam podwójnego drinka temu, kto powie, kto gra. Nikt nie powiedział, jeden gość szepnął tylko: Wali mnie to. A ja myślałem, że to jest klasyka…

Coraz bardziej rozumiem, że to nie jest tak, iż dzisiejszy świat jest zły, powierzchowny, majewski, bezrefleksyjny, wojewódzko – serialowy i dodowo – pudelkowy. To ja jestem z innej bajki, z innej sfery, tej, która już dawno została pokoleniowo wymieniona. Wszystkie pociągi już odjechały, czuję się stary zmęczony na peronie i wiem, że dla świata jestem archaiczny i śmieszny. A z mojej wiekowej półki już z wolna zaczynają ściągać.

Ostatnio zamowiłem flagi na stronie https://www.reklamatic.pl/ tak więc kiedy tylko przyjdą podzielę się z Wami wrażeniami.

Wiem, że zerkają tu ludzie ogarnięci tęsknotami za „starymi czasami”, dawnymi blogowymi, a nawet wręcz mezozoicznymi epokami czatów i forów. W każdym człowieku, w każdej świadomości pali się taki ogień, który – jak to pisał chyba Joseph Conrad – chce raz na zawsze i ostatecznie ustalić jak to było naprawdę. Z mojej perspektywy prawda jest taka, że poszukujemy siebie z dawnych lat, kiedy byliśmy młodsi, lepiej się czuliśmy, ciała nasze i umysły były zdrowsze i bardziej świeże. „Stare czasy” nie wracają, a nawet, gdyby teoretycznie mogły wrócić, my byśmy je odrzucili, tak jak nie potrafilibyśmy przywitać umarłych, którzy zmartwychwstaliby jakimś cudem. Jedynie tęsknota ma sens i wymiar czasoprzestrzenny, i ona jest empirycznym bytem. Słodyczą, pięknem i iluzją. W rzeczach pięknych przestawienie choćby jednego elementu albo dodanie następnego, burzy całą konstrukcję i niszczy owe piękno raz na zawsze. Stąd przesunięcie wspomnienia w czasie i przestrzeni jest nierealne racjonalnie. Bo nawet jeśli przeszłość wcale piękna nie była, a my fałszywie oceniamy ją dziś jako wspaniałą, to logicznie z fałszu może nawet wynikać dzisiejsza prawda.

Pozwalam sobie na tę metafizykę powyżej, bowiem nie zależy mi na frekwencjach, szokach czy lansach. A czytelnik, który się tu ostał jest subiektywnie cierpliwy wobec mnie, sprzedam mu zatem wszystek kit jaki posiadam. Jak zawsze powiadałem, słów kupić się nie da, ale można je sprzedawać. Chociaż dziś na blogach – by notka w ogóle mogła zaistnieć w blogoprzestrzeni – konieczny jest obrazek. Najlepiej szokujący, intrygujący, ładny. Jak reklama papieru toaletowego albo ziołowych środków przeczyszczających. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zamieści fotografii kupy z idealnych jelit nawet choćby najzdrowszego człowieka na Ziemi. Wstawią zdjęcie pięknej kobiety, która w domyśle będzie już wysrana, zadowolona, zapoznana z ulotką, poradzona u farmateraptusa i gastroterapeutyka. Jakieś czerwono – niebieskie kreseczki pokażą w erotyczny sposób działanie środka w zdrowym i pięknym ciele.

Tyle o popularności, blogowych wdzięczeniach się do czytelników, a teraz, na koniec, o blogowych ogrodach i wzgardzonych kochankach Madame Blogosfery.
Blog to ogród, który trzeba pielęgnować, siać, sadzić, wyrywać chwasty, buraki itd., itp. W innym razie blogopisanie nie ma sensu. Oczywistym jest, że ja nad blogiem w tym sensie się zastanawiam. Owszem, można go odłożyć ad acta, a następną notatkę ad calendas graecas, ale czy wówczas nie stanie się on jedną z tych zbędnych rzeczy, które nas otaczają? Stary magnetowid nieużywany od dziesięciu lat, sweter z czasów studenckich, książki, fiszki, ulotki, stare lub czasopisma, fotografie, płyty winylowe. Grafomańskie wierszyki z czasów licealnych.
Pewne notatki z przeszłości dziś mi się nie podobają, a może inaczej: nie lubiłbym ich, gdyby chciało mi się do nich wracać. Nie kasuję ich, bo ich nie czytam, a sądzę, że lektura moich pism wirtualnych z przeszłości skończyłaby się kasacją i kastracją. I „Qui penis” nie mąciłby wody, a pozostałby okaleczony, a bez tych jaj, które towarzyszą blogopisaniu, bez tych jaj, dzięki którym czasem się uśmiecham, to blogowanie w ogóle nie miałoby sensu. Najbardziej pozbawione byłoby sensu w aspekcie terapeutycznym. I chyba dlatego nie traktuję dziś, na razie, mojej przeszłej i zaprzeszłej (plusquamperfecti activi) obecności w wirtualnym świecie ogniem i mieczem.

To pisałem ja, proces siódmy. Tę notatkę jako pierwszą napisałem i wkleiłem na blog używając laptopa, co było dla mnie wydarzeniem przełomowym, jak wizyta u dentysty po dziesięciu latach ukrywania przed nim zębów i mam w nosie to, że się ktoś z tego śmieje. Notkę pisałem w piżamie, w deszczową sobotę – najparszywszy dzień tygodnia dla blogoprzestrzeni.

Od dawna już nie piszę pod publikę, ani też pod wrażliwość i czujność wyszukiwarki, ale tym razem postanowiłem zrobić szlachetny wyjątek. Dlaczego? Bo Justyna wspomniała o moich przygodach z Cycem, a ja zobaczyłem tę całą opero – mydlaną zabawę, te czaty, fora, pisane wspólnie. Nie, nie powiem, że pisało je życie, one były życiem retuszowanym. Ładniejsi jesteśmy napisani, przefiltrowani przez monitor, wystawieni na widok adwersarza literami. W rzeczywistości jesteśmy zmęczeni, nieświeży, brzydcy, starzy, grubi i nieatrakcyjni. Esencja w postaci naszych pisanek czatowych i innych pozwala widzieć nas pięknymi i mądrymi. I to działa, działa do tego stopnia, że sami zaczynamy wierzyć w ten nasz wykreowany obraz.

Dzisiejsze reklamy czy telewizyjne opery mydlane pomijają te fragmenty życia człowieka, w których czuje ból, korzysta z toalety robiąc śmierdzące gówno. Na początku tygodnia obejrzałem – dotowany, jak się dowiedziałem przez serial „M jak miłość” – program „Lis na żywo”, który rzekomo miał analizować gusty dzisiejszego telewidza, ale de facto był reklamą filmu „Och Karol”. Była tam obecna, pośród innych gwiazd, Ilona Łepkowska, taki polski odpowiednik Boliwijczyka Pedra Camacho z książki Mario Vargasa Llosy „Ciotka Julia i skryba”. Przy czym tam akcja rozgrywa się w Limie, w epoce radia, dobre kilkadziesiąt lat temu. Ale nic się od tego czasu nie zmieniło. Cóż z tego, że opery mydlane sprzedawało radio, potem telewizja, księgarnie, Internet, później zaś znów telewizja. Sądzę, że pani Łepkowska nie czytała Llosy z prozaicznego braku czasu; Pedro Camacho pracował pewnie koło setki godzin tygodniowo. Gdyby czytała, wiedziałaby jaki smutny los ją czeka. Boliwijczyk żył tylko pracą. Na koniec wszystko mu się pokiełbasiło i postaci z jednych seriali, zaczęły nieoczekiwanie pojawiać się w innych.

Mała dygresja: Czy Llosa nie mógłby być dziś uznany – zamiast za wybitnego pisarza iberoamerykańskiego, wspaniałego nurtu, laureata Nobla – za twórcę popkulturowej papki. Pewnie jest gdzieś na granicy. Ale broni go jego mądrość i mistrzostwo pilnego ucznia Borgesa i Dostojewskiego.

Telewizor często towarzyszy mi jako kołysanka, zamykam oczy i wydaje mi się, że słucham radia, usypiam. Mam wrażenie, że w tych serialach wszystko się powtarza. Wichura z „Czterech pancernych” jest już dziadkiem i ma żonę,. Doktor z jednego serialu, przebiera się w drugim za księdza. Nawet w którymś widziałem Brunnera, który wcale już nie jest świnią i nie pamiętam czy ożył, uśmiercony wcześniej przez Klossa, czy wyszedł z paki po odsiadce za zbrodnie przeciw ludzkości.. Pojawia się też cała masa młodych siks, które mogłyby – tak samo ubrane i mówiąc tę samą kwestię – grać w każdym serialu. Są tak podobne do siebie, tak bezbarwne, że aż nijakie i nie odróżniam ich od siebie.
Być może cała recepta na pisanie cennych na rynku scenariuszy polega na tym by pisać tak jak nie wygląda życie? Że nie może tam istnieć nic prawdziwego?

Jedno jest pewne, stoją za tym duże pieniądze, tak jak za hazardem, prostytucją, koncernami petrochemicznymi i polityką. Może wielu z współczesnych, podstarzałych już buntowników, easy riderów tego nie wie, ale z rynkiem się nie walczy. Wykorzystuje się jego fale, surfując, albo przygląda się z oddali. Czując złość, zmieszaną z pogardą. Że lepsi przegrywają, że świat jest zły i niesprawiedliwy. Wtedy oczywiście dochodzimy do wniosku, by poprzez podróże w zaplombowanych pociągach, wylądować na Dworcu Fińskim w Petersburgu i tam zacząć wszystko od początku.

Ilekroć czytam blog pisany przez osobnika, któremu wydaje się, że jest płci męskiej, słyszę jęczenie. Zawodzenie nastolatki, której nikt nie rozumie. Poważnie, słyszę taki wysoki głos, biadolącej dziewczyny albo baby - żony chłopa co ją bije. Rzężenie zdezelowanego silnika na wysokich obrotach. Wszak blogi to pamiętniki, a takowe pisały właśnie w mej młodości dziewczyny. Może w przedszkolu miałem kilka dni pamiętnik, póki mi nie zarąbali, ale potem? Skądże!
Jakby na to nie spojrzeć, facet piszący bloga - o ile nie jest to blog stricte mający charakter notatek informacyjnych - jest smętną, męską cipą.
Biadoli taki, że ludzie są chamscy, że politycy są be. Taka męska pindzia szuka jak najbardziej matowego i nijakiego tła by zaistnieć.
O facetach piszących o polityce, płaczących nad posranymi wyborami demokratycznymi, zawodzącymi nad faktem, że większość jest głupia, a oni wiedzą lepiej, to ja już pisałem. Zresztą dawno stwierdzono, że częstotliwość odbywania stosunków seksualnych jest ujemnie skorelowana z ilością rozmów o polityce. Młodzieńcy, którzy uprawiają dużo seksu, wcale nie zajmują się polityką. A wystarczy spojrzeć na średni wiek polityka czy skojarzyć jak to starzy ludzie codziennie o polityce rozprawiają.
Alternatywa wykluczająca nasuwa się sama: piszesz albo ruchasz. Tępym blondasom czytającym ten blog przypominam, że albo wyklucza i, w przeciwieństwie do lub, które je dopuszcza.
Polityka to kwestia intuicji, kobiety bardziej się do takowych dyskusji nadają, jako i lepsze są w wypełnianiu ław parlamentarnych. Ale nie wypełniają, bo nie chcą tracić czasu na głupie głupoty. Nie tracą też czasu na nic nie wnoszące dyskusje o bieżącym życiu politycznym, a zajmują się o wiele bardziej pożytecznymi dyskusjami o zakupach, plotkami o znajomych czy innymi ważnymi rzeczami.
Facet - bloger czyli mówiąc krócej: męska cipa, będzie zawsze szukał gorszych od siebie, by na ich mizernym tle opowiadać swe mądrości. Nieumiejętność radzenia sobie w życiu będzie rekompensował walką o iluzorycznego czytelnika - klikacza. Bo powiedzmy sobie szczerze, ktoś kto pisze długo blogi, czyta - jak przystało na grafomana - tylko siebie. I bloger rodzaju męskiego jest na bank nieudacznikiem. Zdaję sobie sprawę z faktu, że na moich blogach, owe 1000 osób dziennie, to zwykli przechodnie. Przy bardzo optymistycznych szacunkach czyta mnie parę procent zwiedzających moje strony. “Czytać” jest tu też mocno przesadzonym określeniem, napisałbym raczej: przegląda mnie, zerka do mnie. Więc te ostatnie spore liczby odwiedzających na moim blogu w Blox, te podniesione rankingi, oznaczają jedynie, że moje gówno pływało chwilę na wierzchu. Było takim samym gównem, kiedy było na spodzie.
Inaczej zupełnie ma się sprawa z kobietami. One potrzebują się wygadać, przy porannym make up trzasnąć pazurkami w klawiaturę. Podczas gotowania, jako że kobiety dużo lepiej są zorganizowane, zerknąć w blogosferę, notkę zwiewną puścić, skomentować jakiegoś frajera, któremu się zaraz zdawać będzie, że za nim laseczki szaleją. Wieczorem też rozejrzeć się, zaczekać aż mąż weźmie prysznic, podumać, obmyślić jakieś erotyczne niespodzianki, z sieci informacji zaczerpnąć.
No chyba, że mąż pisze bloga, wtedy pozostaje mi Wam jedynie współczuć i na pocieszenie dodać, że jeśli jesteście już miłe Panie niemłode, to po 40- tce już często ściągają facetów z tej półki. A biorąc pod uwagę fakt, że kobiety żyją dłużej, najprawdopodobniej to wszystko już niedługo potrwa. Być może sądy będą niebawem orzekać o winie męża przy rozwodzie, jeśli będzie miał blog? Powinny! Możecie sobie znaleźć w ostateczności kochanka, tylko broń Boże nie blogera!

Wszystkiego co najlepsze życzę mym Czytelniczkom w ten dzień zaraz po Dniu Kobiet, wszak taki dzień dla mnie trwa zawsze. Miłej niedzieli.;)

Als die Nazis die Kommunisten holten, habe ich geschwiegen; ich war ja kein Kommunist.
Als sie die Sozialdemokraten einsperrten, habe ich geschwiegen; ich war ja kein Sozialdemokrat.
Als sie die Gewerkschafter holten, habe ich nicht protestiert; ich war ja kein Gewerkschafter.
Als sie mich holten, gab es keinen mehr, der protestieren konnte.

Po polsku:

Kiedy przyszli po Żydów, nie protestowałem. Nie byłem Żydem.
Kiedy przyszli po komunistów, nie protestowałem. Nie byłem komunistą.
Kiedy przyszli po socjaldemokratów, nie protestowałem. Nie byłem socjaldemokratą.
Kiedy przyszli po związkowców, nie protestowałem. Nie byłem związkowcem.
Kiedy przyszli po mnie, nikt nie protestował. Nikogo już nie było

Może niektórzy zdziwili się, dlaczego tak alergicznie zareagowałem na sprawę Księstwa Liechtensteinu. Podam przykład, zupełnie analogiczny:
Polska jest krajem, w którym nie można dokonywać aborcji na żądanie. Polscy obywatele bez problemu mogą dokonywać tego zabiegu w Czechach, Wielkiej Brytanii itd.
Jestem przekonany, że rząd polski nie skorzystałby z takiej listy kobiet, które dokonały aborcji za granicą, pozyskanej – tak jak owa lista – od skorumpowanego ginekologa. Ale gdyby coś takiego uczynił, protestowałbym, mimo że zwolennikiem aborcji na żądanie nie jestem.
W Liechtensteinie akurat są zaostrzone, podobne jak w Polsce przepisy tyczące usuwania ciąży. Przecież Liechtenstein mógłby pozyskać, za pieniądze listę jego obywatelek, które takiego zabiegu dokonały na terenie Republiki Federalnej i stosownie ja za ów czyn, więzieniem ukarać.
O to chodzi mi w całej sprawie. Są miejsca jak: biura bankowe, gabinety lekarskie, saloniki agencji towarzyskich, nasza prywatna korespondencja, nasze mieszkania. To są miejsca, gdzie państwo nie może zaglądać w żadnym razie i pod żadnym pozorem! Tyle, że bundeschamy nie szanują cudzej prywatności. W wiadomościach usłyszycie, że odkryli konta biznesmenów, ludzi bogatych, którzy posiadali tam konta i żal Wam ich nie będzie. Bogatych nie żal. I pozwalamy na coraz to większe panoszenie się służb specjalnych, tak jak Niemcy oddali władzę wspomnianemu BND, czyli Bundesnachrichtendienst (Federalny Urząd Bezpieczeństwa).
Ale powiadam Wam, większość kont w LGT należących do obywateli niemieckich, to konta ludzi, którzy obawiają się pazerności niemieckich socjalistów od rządzenia. I ludzie właśnie dlatego tam ulokowali pieniądze. Tak jak za komuny, ktoś kto miał pieniądze, lokował je, jeśli mógł, za granicą. Albo chował w skarpecie. Gros starszych Niemców, którzy pamiętają jeszcze czasy wojny, a z opowiadań znają przedwojenne inflacyjne perturbacje marki niemieckiej, ufa złotu albo frankowi szwajcarskiemu. Przed wymianą marki na euro, wielu starych ludzi w obawie o wartość swoich oszczędności właśnie wymieniała marki na franki szwajcarskie, by zdeponować je w szwajcarskich bankach.
Zresztą z pewnością starsi, którzy pamiętają PRL, wiedzą, że ci, którzy zaufali złotówkom zdeponowanym w bankach, zawiedli się. Pamięta to Leszek Balcerowicz, który długo pracował nad oddolaryzowaniem Polaków. Pamiętają to polskie firmy, które długo po 1989 czekały na zaufanie inwestorów zagranicznych.
Tyle, że Niemcy są poczciwi, uczciwi, jak im każą, to oni się przyznają. Starzy emeryci pójdą do urzędu i przedłożą wyciągi z kont. Ale Niemcy zawsze tacy byli, jak kazali im donosić na Żydów – donosili. Kazali im maszerować na Stalingrad – maszerowali.
Bardzo lubię Niemców, spędziłem z nimi wiele czasu, mam tam wielu znajomych, ale oni są wobec przepisów i zarządzeń totalnie bezmyślni, mówiąc delikatnie.
Kiedy pytam Niemców żyjących z fabryki Volkswagena: Co by się stało, gdyby zamknięto fabrykę? Oni bezradnie odpowiadają: jak to co? Poszlibyśmy na bezrobocie.
To, że są narodem zdyscyplinowanym ma owszem swe plusy, ale czyni ich to też bezkreatywną masą, podatną na każdy, najdurniejszy gest polityka. A polityk ufa urzędowi bezpieczeństwa, od którego sam już dziś jest zależny.

Z ostatnich nowinek stare auto zezłomowałem z pomocą firmy www.skupautino.pl która przyjechała lawetą i zabrała uciążliwy kawał metalu zostawiając mi gotówkę.